tak, lordzie Watley. Wiem doskonale, co pan ma na myśli. - Wytarła serwetką kącik ust. -

Uśmiechnęła się i wskazała głową na drzwi.
Wreszcie opowiedziała o pocałunkach i o swoich reakcjach.
- Wiele przede mną ukrywasz. Nie interesuje mnie, co to jest. Boli mnie tylko, że mi nie ufasz.
O, Boże! A matka ostrzegała Victorię, że jest na najlepszej drodze, by zyskać
- Ona jest moją babką! Potrzebuje mnie! I nie zostawię jej, jak ty to zrobiłaś! Nigdy!
Lucien też wstał i wyrwał jej z rąk halkę, którą właśnie chowała do kufra.
- Przestań z tym przepraszaniem. Raz przeprosiłeś i wystarczy.
Wyciągając komputer z torby, pomyślała, że to, co chce zrobić, może spowodować kłopoty, a jednak przez Irlandię, Bangkok i Bombaj połączyła się telefonicznie z domem w Georgii. Serce mocno jej bilo, gdy czekała, zanim ktoś podniósł słuchawkę.
W ten sposób usprawiedliwiał się przecież przed poczuciem winy wynikającym z tego, że Diana nie była z nim szczęśliwa. Nie potrafił o tym zapomnieć.
- Waham się, czy o tym wspomnieć, ale zauważyłam brak kobiet na liście gości.
— Jestem zamiłowanym fotografem — powiedział. — Zrobiłem sobie ciemnię z tego pokoju. Ale, mój Boże, z jakże bardzo spostrzegawczą młodą osóbką mamy do czynienia. Nie do wiary! Wprost nie do wiary! — Mówił tonem żartobliwym, lecz w jego oczach, patrzących na mnie, nie było rozbawienia. Widziałam w nich podejrzliwość i niechęć, ale nie rozbawienie.
- Musisz zrozumieć, że czynisz zło - powiedziała, zaciskając palce na ramieniu córki. - Musisz obnażyć zło i nie iść za jego głosem.
- Mama mówi, że jestem za mała, żeby chodzić do Sali Renesansowej.
- Czym sobie na to zasłużyłem? - spytał.

- Dziękuję panu. - Ukłoniła się z wdziękiem.
A tymczasem ona chciała przyjąć jego ofertę z zupełnie innych powodów.
których miała się odbyć pierwsza tura, umieszczono pod wielkim, przystrojonym barwnymi
- Czy mogę prosić Waszą Wysokość o dyskrecję?
- Ja... nie wiem. Zastanowię się.
- Zrobię, co pan sobie życzy. A nawet więcej. Tylko muszę przedtem zobaczyć moje pieniądze.
- Niesłychane szczęście, panienko - powiedział łysy mężczyzna w średnim wieku,
zaprawy. Opuszczoną przez mieszkańców chatę zarastały chwasty i pnącza. Nie miała
- Bez niej nasz świat nie zmieniłby się ani na lepsze, ani na gorsze.
- Nie tak szybko, mój kochany. - Zuchwale sięgnęła ku jego pantalonom. - Jeżeli
- Isabello, potrafię rozpoznać profesjonalistę. - Zrobiło mu się jej żal, a jednocześnie ją rozumiał. - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Czy kochasz Edwarda?
Miał idealny wgląd na mimikę szatyna, który uśmiechał się teraz nieco drapieżnie i
- Ależ Wasza Wysokość... - żachnęła się.
zamykając za sobą drzwi i wbijając niepewny wzrok w plecy kolegi.
Wyobrażał sobie, jak bardzo musiała być przestraszona, więc całował ją delikatnie i tulił do siebie. Potem ujął jej twarz w dłonie i szeptał kojące słowa. Nagle rozbłysły wszystkie światła. To, co stało się potem, miał zapamiętać do końca życia. Wydarzenia potoczyły się tak szybko, że nie zdążył się przestraszyć. Najpierw poczuł się zaskoczony, potem przyszło gorzkie rozczarowanie.